Yolda yürüyorsunuz ve birisi de tam karşıdan size doğru yürüyor, ‘herhalde beni farkeder’ diyorsunuz, siz farketmesini bekleyene kadar o geliyor ve size çarpıyor. Ne yaparsınız?
İnsanların %80’inin verdiği tepki olarak “Dikkat etsene kardeşim” dersiniz ve sinir olursunuz.
Peki bu kişi size görme engelli olduğunu söylerse? Siniriniz ve öfkeniz ne olur? Azalır mı? Belki o kişiye karşı kaybolur fakat bu sefer kendinize öfkelenmeye başlarsınız, “amma da düşüncesiz” olduğunuz için, kendinize yüklenirsiniz. Panzehir, anlamak, bilmektir. İşte kendimizi tanımadığımızda, yetenek ve sınırlarımızı farketmediğizde yaşadığımız da tam olarak budur.
Gitgide kendimize katlanamamaya ve maalesef kaçınılmaz son olarak mutsuz olmaya başlarız.
Kendimizi sürekli başkalarıyla kıyaslar ve yetersiz hissederiz
Ya çok çalışır ya da çabayı tamamen bırakırız. İki uçta gezinirken yaşam dengemiz bozulur
Kendimize karşı körleştiğimizde, karşımızdaki insanlara da körleşiriz.
Böylece ilişkilerimiz “anlamıyorsun” “hayır sen anlamıyorsun”larla çıkmaza girer.
Kendinizle karşılaşmak, tanışmak ve anlaşmak bu kapıları açan sihirli anahtarlardır.